बाघले सिनो छोड्न सक्छ र?

केही बर्ष अघि एकजना राजनितिज्ञले दिएको भाषणको सम्झना आउछ। उनले भनेका थिए; बिरालोले मुसो छोड्ला, कुकुरले हड्डि छोड्ला, बाघले सिनो छोड्नसक्ला तर गिरिजाले प्रधानमन्त्रीको कुर्चि छोड्ने छैनन्।

बास्तबमा उनले ठिकै बोले भने जस्तो लाग्छ। देशमा बहुदलिय प्रजातन्त्र आएको पनि २दशक बितिसक्यो। जनताको बिश्वासले जिम्मेवारि बोक्न पुगेको नेपाली कांग्रेसको सरकार हुँदा पनि गिरिजा प्रशाद कोइराला प्रधानमन्त्री बने र अन्य पार्टीसँगको मिलिजुली सरकार बनाउदा पनि गिरिजा नै बारम्बार प्रधानमन्त्रीको पद ओगटिराखेका छन। उनको भाग्य भनौ या उनको योगदानको फल भनौ उनलाई मौकाहरु मिलिराखेका छन।

हाल जनताले बिश्वास दिएको सबैभन्दा ठुलो पार्टी माओबादी अरु राजनैतिक पार्टीहरुसँग सहमतिमा पुग्न नसकेका कारण अझै पनि नेपालका राष्ट्राध्यक्ष तथा प्रधानमन्त्रीको जिम्मेवारी नेपाली कांग्रेसका नेता गिरिजा प्रशाद कोइरालालाई नै छन। गिरिजाले पार्टी सहमति मिलाएर आएमा जहिल्यै पनि शक्ति हस्तान्तरण गर्न माओबादी लगाएत सम्पुर्ण पार्टीहरुला बताईराखेका नै छन। तर माओबादी नेता प्रचन्ड भने शक्ति हस्तान्तरण नगरे सडक आन्दोलनमा उत्रने चेतावानी दिइ नै राखेका छन।

हरुवा पार्टीहरुलाई सरकार बनाउने अधिकार छैन भन्दै अरु पार्टीहरुको आलोचना गरेर खुल्लामन्चमा उग्र भाषण दिने प्रचन्ड स्वंम चाँहि अरुहरुको सहमती जुटाउन नसक्ने, हाल जिम्मेवारी बोकिराखेका नेताहरुलाई छिट्टो शक्ति हस्तान्तरण गर्न दबाब दिइनै राख्छन भने कसले के गर्नु पर्ने हो हामी नेपाली जनताहरु बुझ्न सकिराखेका छैनौं।

के नेपाली कांग्रेसले थालमा भात पस्केर राखिदिएर माओबादीलाई भुजा लिनुहोस भन्ने आग्रह गर्नु पर्ने नै हो त? के गिरिजा प्रशाद कोइराला साच्चैका सिनो मात्र खाने बाघ नै हुन् त? प्रधानमन्त्रीको कुर्ची सिनो नभएर देशको जिम्मेवारी चाँहि सिनो हो भने के त्यो छोडेको राम्रो होला र?

शक्ति भनेको पनि सहमतीबाट नै उत्पन्न हुन्छ र सहमती भनेको चाँहि बार्ताले नै निम्त्याउने हैन र? No communication, no community. No community, no power.